Konstytucja marcowa z 1921 roku jest to ustawa zasadnicza, która została uchwalona przez Sejm Ustawodawczy dokładnie 17 marca 1921 roku. W jej myśl zasad Polska była rzeczpospolitą, dosadnie mówiąc republiką, w której władzę sprawował naród za pośrednictwem wyłonionych przez niego organów. Władzę ustawodawczą spełniał dwuizbowy parlament czyli sejm i senat, natomiast wykonawczą prezydent i rząd, sądowniczą zaś niezawisłe sądy. Konstytucja marcowa z roku 1921 wprowadziła swój system rządów parlamentarno- gabinetowych, w których powołanych przez głowę państwa czyli prezydenta rząd sprawował władzę dopóki miał zaufanie parlamentu, a za swoją działalność był przed nimi odpowiedzialny. Dodatkowo wprowadzono szerokie uprawnienia ustawodawcze, liczne kontrole oraz elekcyjne sejmu i senatu, które zostały połączone w Zgromadzenie Narodowe wybierały prezydenta, formalnie natomiast stał on na czele organów władzy wykonawczej oraz reprezentował państwo w stosunkach międzynarodowych, a za swoją działalność nie odpowiadał ani parlamentarnie, ani także cywilnie, natomiast w praktyce kompetencje prezydenta były poważnie ograniczone. Konstytucja ta wprowadziła w państwie szerokie samorządy, oraz wiele innych praw dotyczących praw i swobód obywatelskich takich jak na przykład równość wobec prawa, wolność słowa, prasy, sumienia oraz wyznania, przyznawała ona także prawa społecznościowe między innymi prawo do ochrony pracy, oraz prawo do ubezpieczenia społecznego, niestety w praktyce wiele swobód nie przestrzegano.